Geschiedenis van de handboog

Onderstaande geeft een globaal beeld van de geschiedenis van de handboog.
Bronnen :  “Traditional Bowyer’s Bible Complete Set”  en  “The Book of Archery”.

Geschiedenis van de handboog

De handboog lijkt te zijn uitgevonden in de latere Paleolithicum(stenentijdperk) of vroeg mesolithicum periodes. De oudste sporen van het gebruik van de handboog in Europa komt uit de Stellmoor in de Ahrensburg vallei ten noorden van Hamburg in Duitsland en dateert uit de late Paleolithicum, ongeveer 10,000-9000 BCE.
De pijlen waren van grenen en bestond uit een hoofdas en een 15-20 cm (5,9-7,9 inch) voorste as met een vuursteen punt.
De oudst bekende handboog komt uit Holmegard in Denemarken. De handboog verving uiteindelijk de speer. Op elk continent behalve Australië,  bleef naast de handboog ook de speer bestaan in delen van Amerika, met name in Mexico en onder de Inuit.

Handbogen en pijlen hebben  haar vroege oorsprong  in de Egyptische cultuur. In de Levant(zuid-west Azie), zijn artefacten bekend die kunnen worden beschreven als pijl-as stijltangen.
Klassieke beschavingen, met name de Assyriërs, Armeniërs, Perzen, Parthen, Indiërs, Koreanen, Chinees en Japans stelde grote aantallen handboogschutters op in hun legers.
De Engelse handboog heeft zijn waarde bewezen voor de eerste keer in continentaal oorlogsvoering bij de Slag van Crécy.

Boogschieten is ook sterk ontwikkeld in Azië. De term in het Sanskriet voor boogschieten is Dhanurveda, maar verwees naar martial arts in het algemeen. In Oost-Azië, in  één van de Drie Koninkrijken van Korea was “ Goguryeo”  bekend om zijn regimenten van uitzonderlijk ervaren handboogschutters.
Met een handboog op jacht naar vliegende vogels op de rug van een galopperend paard, werd beschouwd als de hoogste categorie van het boogschieten.
Centraal-Aziatische gelegen stammen  en de Amerikaanse Plains indianen waren zeer bedreven in het boogschieten te paard.

Licht gepantserde, maar zeer mobiele schutters waren uitstekend geschikt voor oorlogsvoering met de handboog in de Centraal-Aziatische steppen, en ze vormden een groot deel van de legers die herhaaldelijk  grote delen van Eurazië veroverde. Kortere handbogen zijn meer geschikt voor gebruik op een paard.

De terugloop van het boogschieten.

Door de ontwikkeling van vuurwapens werd de handboog steeds minder gebruikt in de oorlogvoering, maar soms werden inspanningen gedaan om boogschieten in de praktijk te behouden.
In Engeland, bijvoorbeeld, probeerde de regering de Engelse Longbow tot het einde van de 16e eeuw te behouden.
Dit was omdat de handboog tijdens de Honderdjarige Oorlog een Engels militair succes was geweest.
Ondanks de hoge sociale status en wijdverspreide plezier van boogschieten in vele landen, bijna elke cultuur liet de handboog voor wat het was met de komst van vuurwapens..
Vroege vuurwapens waren enorm slecht in het gebruik, en waren zeer gevoelig voor nat weer.

Echter, hadden ze meer effectief bereik en waren tactisch superieur als groepen soldaten makkelijk kunnen schieten van achter obstakels. Ze vereisten ook aanzienlijk minder training om goed te kunnen gebruiken. Hiermee werden hoog opgeleide boogschutters achterhaald op het slagveld. Echter, de pijl en boog was in andere omstandigheden nog steeds een effectief wapen, maar hier kwam ook de ommekeer van wapen naar meer recreatief gebruik en voor de jacht.

Achttiende-eeuwse handboog periode

In deze periode was handboogschieten vooral een bezigheid voor mensen van Adel. Handboogverenigingen werden opgericht met eigen strenge toelatingscriteria en bizarre kostuums.
Recreatief boogschieten werd een extravagant sociaal en ceremoniële evenement voor de adel, compleet met vlaggen, muziek en 21 saluutschoten voor de tegenstanders.
De clubs waren vaak gevestigd bij grote landhuizen en speelde een belangrijke rol in de sociale netwerken van de plaatselijke hogere klasse. Opmerkelijk was ook de populariteit voor handboogschieten bij vrouwen. Jonge vrouwen kunnen niet alleen deelnemen aan de wedstrijden, maar waren tegelijkertijd ook vaak op zoek naar een welgestelde partner.
Zo werd boogschieten een platvorm voor netwerken van adel, flirt en romantiek. Het werd vaak vormgegeven in een middeleeuws toernooi met titels en lauwerkransen als een beloning voor de winnaar. Na de Napoleontische oorlogen werd de sport steeds populairder onder alle klassen.

Een moderne sport

De jaren 1840 was er een ommekeer van recreatie naar een moderne sport. De eerste Grand National Archery Society bijeenkomst werd gehouden in New York in 1844.
De extravagante en feestelijke praktijken uit het verleden verdwenen en de regels werden gestandaardiseerd als de ‘York Round’ – een reeks van schoten op 60, 80 en 100 yards.
Horace A. Ford was een pionier in nieuwe technieken voor boogschieten. Hij won de Grand National 11 keer in een rij en publiceerde een zeer invloedrijke gids voor de sport in 1856.

Tegen het einde van de 19e eeuw werd de deelname aan alternatieve sporten zoals croquet en tennis steeds populairder onder de middenklasse, maar handboog schieten was nog steeds opgenomen als een sport op de Olympische Spelen van 1900 in Parijs.

Rond de jaren 1920, kwamen er meer professionele ingenieurs in het ontwikkelen van de handboog, voorheen was dit het exclusieve terrein van traditionele ambachtelijke experts.
Zij leidde de commerciële ontwikkeling van nieuwe vormen van boog met inbegrip van de moderne recurve en compound boog. Deze moderne vormen zijn nu dominant in de moderne westerse handboog wereld; traditionele bogen zijn nu in de minderheid.
Rond de jaren 1980 werd het ontwikkelen van de traditionele handboog een nieuw leven ingeblazen door de Amerikaanse liefhebbers, en dit gecombineerd met de nieuwe wetenschappelijke inzichten. Veel van deze expertise is beschikbaar in de traditionele Bowyer’s Bijbel.